Massoud Rajavi

Massoud Raxhavi | Themeluesi i NCRI

Massoud Raxhavi

Massoud Raxhavi lindi në qytetin e vogël Tabas, në provincën verilindore të Khorassanit Jugor në vitin1948. Ai mori diplomën e tij në drejtësinë politike nga Universiteti i Teheranit. Raxhavi iu bashkua Organizatës Moxhahedin të Popullit të Iranit (PMOI/MEK) në vitin 1967 dhe u përfshi në fillim të karrierës së tij në diskutimet mbi fenë, historinë dhe teorinë revolucionare, duke ndikuar në interpretimin modern të Islamit nga PMOI. Më vonë ai u bë anëtar i Komitetit Qendror.

Në vitin 1971, themeluesit dhe anëtarët e Komitetit Qendror të PMOI, përfshirë Raxhavin, u dënuan me vdekje pas arrestimit të tyre nga SAVAK, policia sekrete famëkeqe e Shahut. Vëllai i Raxhavit, Dr. Kazen Raxhavi, organizoi një fushatë ndërkombëtare për ta shpëtuar atë, e cila përfshinte ndihmën e zyrtarëve të lartë francezë, të tillë si François Mitterrand, kështu që dënimi me vdekje i Massoud Raxhavit u ndryshua në burgim të përjetshëm. Ai kaloi shtatë vitet e tjera në burg para se të lirohej më 21 janar të vitit 1979, si rezultat i kryengritjes të popullit iranian kundër diktaturës së Shahut. Pasi Khomeini mori pushtetin, Raxhavi mbrojti të drejtat e njerëzve të Kurdistanit iranian në një fjalim që theksoi nevojën për të eliminuar shtypjen e dyfishtë. Raxhavi refuzoi ta quante revolucionin anti-monarkik një “revolucion islamik”, dhe në vend të kësaj bëri thirrje për një revolucion demokratik, duke kërkuar mbrojtje për liritë demokratike.

Në janar të vitit 1980, kandidatura e Raxhavit për zgjedhjet e para presidenciale të Iranit u ndalua me veto nga Khomeini. Sipas të përditshmes franceze, Le Monde: “Sipas vlerësimeve të ndryshme, nëse Imam Khomeini nuk do të kishte vënë veton mbi kandidaturën e tij në zgjedhjet presidenciale janarin e kaluar, z. Raxhavi, do të kishte fituar disa milionë vota. Ai, për më tepër, ishte i siguruar për mbështetjen e pakicave fetare dhe etnike – të drejtat e të cilëve për barazi dhe autonomi ai i mbrojti – dhe një pjesë të mirë të votës së grave, të cilat kërkojnë emancipim, dhe të rinjve, të cilët refuzojnë totalisht ‘klerin reaksionar’ … ”

Artikulli i Le Monde vazhdoi duke thënë: “Moxhahedinët nuk kanë pushuar së denoncuari, dokumentuari dhe lëshuar thirrje në lidhje me” parregullsitë, presionet, mashtrimet dhe dhunën “që kanë të bëjnë me raundin e parë të zgjedhjeve … Vëzhguesit e emëruar nga Moxhahedinët që protestuan kundër mashtrimit në zgjedhje u dëbuan nga ambientet, u rrahën dhe shpesh herë u arrestuan … ”

Arsyetimi i Khomeinit për veton e tij ishte se Raxhavi kishte kundërshtuar referendumin kombëtar mbi kushtetutën e re të Iranit, i cili krijoi një qeveri teokratike. Raxhavi kandidoi për një vend në Majlis (parlament), por nuk iu lejua hyrja në Majlis përmes mospërputhjes në numrin e votave dhe procesin zgjedhor nga regjimi.

Më 29 korrik 1981, një muaj pasi demonstratat paqësore të gjysmë milioni përkrahësve të PMOI në Teheran u shndërruan në një gjakderdhje me urdhër të drejtpërdrejtë të Khomeinit, Raxhavi njoftoi formimin e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit, alternativës demokratike kundër diktaturës fetare terroriste. Grupi ombrellë, i cili përfshinte përfaqësues të shumë prej grupeve opozitare nga parti të ndryshme me pikëpamje të ndryshme, ka qenë koalicioni politik më jetëgjatë në historinë e Iranit.

Kur të gjitha arrestimet, burgosjet dhe ekzekutimet e anëtarëve të PMOI filluan të përshpejtohen, Raxhavi u detyrua të largohej nga Irani. Ai udhëtoi për në Paris me një avion iranian nga një bazë ushtarake në zemër të Teheranit. Fluturimi historik u organizua nga mbështetësit e PMOI brenda Forcave Ajrore iraniane.

Zoti Raxhavi mori vendimin e vështirë për të filluar një fushatë paqeje gjatë luftës Iran-Irak, një vendim i cili u mbështet në masë të madhe nga populli iranian, i lodhur nga lufta dhe i pikëlluar për humbjen e shumë prej të dashurve të tyre.

Në vitin 1986, qeveria franceze u përfshi në negociatat me regjimin iranian mbi fatin e pengjeve franceze në Liban. Ajo rriti presionin e saj mbi Raxhavin, duke rezultuar në vendimin e tij për të udhëtuar në Irak në qershor 1986. Qeveria irakiane në atë kohë dha garanci zyrtare se do të njihte pavarësinë politike, financiare dhe ushtarake të PMOI.

Massoud Raxhavi menaxhoi punët e NCRI dhe ishte i rëndësishëm në zgjerimin dhe elasticitetin e NCRI. Ai i kushtoi pjesën më të madhe të kohës për të ushqyer organizatën dhe mbështetur përpjekjet për të rrëzuar regjimin e Khomeinit. 219 anëtarë të Kongresit të Shteteve të Bashkuara nënshkruan një deklaratë më 8 korrik 1992, në mbështetje të Këshillit Kombëtar të Rezistencës, e cila thoshte:

“… Ka ardhur koha që bota e lirë të formojë një front të përbashkët kundër fundamentalizmit me ata që luftojnë për paqen dhe demokracinë kundër regjimit iranian. Në shpalljen e një programi specifik dhe përcaktimin e politikave përgjegjëse përballë zhvillimeve të fundit ndërkombëtare, Këshilli Kombëtar i Rezistencës, i udhëhequr nga z. Massoud Raxhavi, ka demonstruar se është i vendosur dhe i aftë të kontribuojë për paqen dhe stabilitetin në këtë rajon të ndjeshëm… .. ”

Që nga formimi i NCRI, Massoud Raxhavi ka përqendruar përpjekjet e tij në Këshill. Menaxhimi i tij i çështjeve të NCRI i ka fituar atij besimin e anëtarëve të koalicionit. NCRI zgjodhi Marjam Raxhavi, si Presidente të zgjedhur të NCRI në gusht 1993.